سرپل

سرپل ولایتی که سالهاست وجه المعامله بوده

غلام علی صارم 

سرپل ولایتی از ولایات شمال کشور که با نام تاریخی انبار یا انبیر یاد میشود، آثار مهم تاریخی که دارای صدها سال قدمت است در این ولایت به مشاهده میرسد.

مقبره و محل شهادت حضرت یحیی ابن زید شهید نشاندهنده چهره ظلم ستیزی این مرزو بوم را نشان میدهد.  سرپل شهریست که از لحاظ علمی شخصیت های همچون قاری محمد عظیم خان عظیمی ، استاد شیخ احمد راجی، مرحوم استاد خدیم و هزاران شخصیت علمی را پرورش داده است .

وقتی نام سرپل و یا انبار را در صفحات تاریخ می بینیم ، آب و هوای خوش ، فراوانی نعمات الهی ، میوه جات فراوان، اسپان تیزپا ، جوانان باشهامت پس وند نامش میباشد .

هوای دلنشین و آب فراوان و میوه جات فصلی سرپل هنوز هم از شهرت خاصی برخوردار است .

روابط اجتماعی مردم این شهر واقعا در تمام شهرهای افغانستان نمونه است ، با صراحت میتوان گفت که تنها شهری که از اختلافات قومی و مذهبی کاملا بدور است سرپل میباشد.

اما متاسفانه این شهر که روزی و روزگاری تفریگاه و مهمانخانه شمال کشور بود به کانونی از بی آمنیتی و جنگ و وحشت تبدیل گردیده است .

خطوط مواصلاتی بین مرکز این ولایت وولسوالی هایش کاملا نا آرام و عاری از امنیت میباشد . فاصله بین مرکز ولایت سرپل(شهرسرپل) و شبرغان مرکزولایت جوزجان که پنجاه و پنج کیلومتر بیشتر نیست تقریبا در تمام ساعات روز و شب امنیت ندارد. در یک کلام مدتهاست که این ولایت به یکی از ولایت های ناامن کشور تبدیل گردیده است .  در حال حاضر بیشترین مصروفیت این مردم تشییع جنازه و فاتحه خوانی است .

اگر بنا باشد که عوامل این همه بدبختی و نا امنی را ارزیابی کنیم باید مشخصا بدو عامل که در واقع عامل اصلی و اساسی میباشد اشاره کنیم .

1-     وجود خط تروریسم وابسته به کشور های خارجی همسایه و منطقه  که عملا یکی از ولسوالی های این ولایت (ولسوالی کوهستانات) را که دارای مناطق سوق الجیشی و استراتیژیک میباشد در اختیار دارند. افراد خارجی در همین منطقه مشغول آموزشهای نظامی هستند و کمک های از هرطرف به ایشان میرسد که یقینا مسئولین مربوط در جریان هستند.  با تاسف بعرض برسانیم که امروز این مجموعه تروریستی و خون آشام در ولسوالی کوهستانات محدود نمانده بلکه اطراف همه ولسوالی های این ولایت و مرکز ولایت همه در این آتش می سوزند. طبق بعضی از گزارشها حدود هشتاد فیصد مناطق این ولایت از کنترول دولت کاملا خارج است . تلفات سنگین میرزاولنگ در سال گذشته وآواره شدن پنجصد خانواده و تلفات سنگین نیرو های امنیتی در یک هفته قبل اینها نشانه های قوت گرفتن دشمن در این منطقه میباشد.

2-     عدم مدیریت سالم. باصراحت به عرض برسانیم که سرپل از هفده سال به اینطرف وجه المعامله بوده است ، والیان بیشماری در این ولایت آمدند و رفتند و در پی هریک از این رفت و آمد ها وضعیت امنیتی سرپل بد تر و بد تر گردیده و اینک کار بجایی رسیده که در یک شب دهها نفر از نیرو های امنیتی ما را به شهادت میرسانند و جناب والی هم خم به ابرو نمی آورد. بما از داخل سرد خانه تیلفونی میگویند که اینجا بیست و هفت شهید موجود است و سه نفر را تا حال وارثینش برده اند اما او به سخنگوی احمقش دستورمیدهد که بگو بیست نفر شهید داریم . دلیل شان از ارائه این اطلاع غلط هم اینست که مردم کم روحیه نشود.  مگر مردم میتوانند بدن خون آلود فرزند خود را دیده و نسبت به آن بدیده اغماض نگاه کند؟

والیان این ولایت بجای اینکه والی بعدی نسبت به اولی مدیر و مدبرباشد برخلاف کسانی تعیین گردیدند که بمراتب ضعیف تر از والی قبلی بوده است که این نشان بی توجهی دولت مرکزی نسبت به سرنوشت این ولایت و مردمش میباشد. امروز با تاسف میتوان موارد ذیل را بعنوان پیامد های این بی توجهی و از نظر اندازی یاد کرد:

1-     قرار گرفتن هشتاد فیصد مناطق این ولایت در دست مخالفین .

2-     پرونده سازی های که به منظور اخاذی صورت گرفته باعث تقویه جبهه مخالف گردیده است .

3-     تلفات نیروهای امنیتی از اثر تاکتیک خیلی قدیمی کمین که نشانه واقعا بی خبری و بی عرضگی است .

4-     افزایش افراد مسلح غیر مسئول .

5-     عدم تطبیق پروژه های خدماتی .

6-     توزیع پول بنام معاش و مصارف مکاتب در مناطقی که اصلا دولت تسلط ندارد.

و از این دست دهها مورد دیگر که بی کفایتی و ضعف مدیریتی والیان این ولایت را ثابت می کند .

ما امیدواریم که دولت وضعیت سرپل را مجددأ مورد تحقیق و ارزیابی قرار داده بیش از این سرپل و مردمش را در گرو مدیران نالایق و ضعیف نگذارند، یقینأ ادامه وضع موجود منتهی به فاجعه ای شود که جبرانش ناممکن خواهد بود.  

سوال بدون جواب:

صلحی با پیامد گنگ و نامشخص وسوال بدون جواب ازنماینده امریکا

غلام علی صارم 

----اگر سالها های بعداز 1381 را شکست واضمحلال نیروهای تروریستی اعم از طالبان و القاعده خوانده و سالهای امنیت و آرامی برای مردم افغانستان بدانیم ، واقعا آمیختن تراژیدی با طنز است .

طی هفده سال گذشته که ظاهرأ دنیا به کمک افغانستان شتافته است و بزرگترین قدرت نظامی و امنیتی دنیا (ناتو) با ساز و برگ نظامی  داخل این کشور شده و تحت عنوان تامین امنیت مردم  و کشور افغانستان جنگیدند، کشتند و کشته شدند.

صدها میلیارد دالر چه از طریق دولت این کشور و چه ازطریق سازمان های بین المللی در این کشور به  مصر ف رسید.

اما نهایتا نه امنیت تامین  شد و نه در جهت اقتصادی کاری که باید صورت میگرفت صورت گرفت.  اکثر پول هایی که باید در احیای زیر ساخت های اقتصادی به مصرف میرسید به بانگ های خارج انتقال یافت و یا از همان راهی که میخواست بیاید به حساب های مشخص وبانک های مشخص منتقل گردید.

امنیت نه تنها بهتر نشد که بدتر از گذشته ها گردید، قتل غارت دارایی های مردم ، راه گیری ، انفجار و انتحارو سربریدن انسان ها حتی کودکان  عمل روزانه و معمول در کشور ما گردیده است ، و دقیقا باید بعرض برسانیم که در طی چندین سالی  که نیرو های خارجی در کشور ما حضور دارند ، وضعیت امنیتی و اقتصادی کشور ما نه تنها بهبودنیافته که روز بروز بد و بدتر گردیده است .

باوجود اینهمه بی امنیتی و چپاول و غارت دارایی های مردم یک سلسله دست آورد های هم وجود داشته که نمیتوان انکارش کرد. 

بزرگترین دستاورد تهیه ، تدوین و تصویب قانون اساسی کشور توسط لویه جرگه و توشیح و در معرض اجرا قرار دادن آنست . و در قسمت سایر دست آورد ها آنچه که مشهود است و جهانیان همه عملا آنرا می بینند آزادی بیان  و قلم  ،  آزادی و حق تحصیل برای زن و مرد، سهم گیری زنان در کار های اجتماعی مثل  تجارت ، آموزش و پرورش ، آزادی رسانه ها اعم از صوتی و تصویری، ایجاد بانگ های خصوصی ، ایجاد موسسات تحصیلات عالی خصوصی و بیمارستان های خصوصی که واقعا خیلی از مشکلات مردم ما را رفع نموده است .

اما در این روز ها که هیأت امریکایی  با شعار بوجود آوردن صلح در افغانستان وارد عمل گردیده و مذاکراتی را با طالبان  و جناح های مقابل آن آغاز نموده اند ، طالبان که تادیروز علیه امریکا فتوای جهاد میدادند امروز با هیأت امریکایی گرد یک میز نشسته و بدون اینکه بگویند که شعار جهاد و فتوای جهاد کجا شد صحبت های را انجام دادند .

ازطرفی امریکا که زمانی میگفت با تروریسم هرگز مذاکره نخواهد کرد بدون حساسیتی حاضر بنشست و گفتگو با گروهی که سالها آنرا تروریست خواندند، گردیده و حرکات و صحبت های که معلوم نیست به کجا منتهی خواهد شد جریان دارد . که در این ارتباط شورای امنیت افغانستان نیز طی اعلامیه ای گفتند که : افغانستان معامله عجولانه صلح را نمی پذیرد. واقعا هم همینطوراست ، ازبین رفتن این دست آورد ها مساوی است به قرار گرفتن افغانستان در پرتگاه سقوط همیشگی و این برای هیچ انسانی قابل قبول نخواهد بود.

و اما قبل از همه این دو سوال پیش می آید :

1-   ازطالبان: شما در برابر امریکا سالهاست که جهاد اعلان نمودید و بقول خود تان با ایشان در جنگ بودید، درحالیکه در پی جنگها و حملات انتحاری شما بیشترین تلفات از مردم غیر نظامی بوده است، بهر صورت حالا فقط و فقط میخواهید با امریکا مذاکره کنید که دراین صورت حلیت جنگ و جهاد شما چه میشود ؟ شما این جهاد را بار ها یک امرواجب گفتید، درصورت توافق شما با امریکا وجوب جهاد منتفی خواهد شد؟ جهاد یک امرشرعی است امیدواریم که جواب هم شرعی باشد نه تحلیلی .

2-   ازامریکا:  سالهاست که طالبان را یک گروه تروریستی خوانده اید و دنیا هم به این باور است که این گروه گروه تروریستی است و طی هفده سال گذشته صدها میلیارد دالرکه از تکس مردم امریکا تهیه شده بود به مصرف رسید و هزار ها عسکر و افسر امریکا و دیگر کشور های عضو ناتو جانهای خود را از دست دادند و شعار شما هم همین بود که : «ما باتروریسم صلح و آشتی نداریم » و عزم شما جزم بود که تروریسم را ریشه کن می نمایید، اما حالا چگونه شد که حاضر به مذاکره با این گروه تروریستی گردیده و حتما قصد دادن امتیازاتی را هم دارید ؟ بهرصورت مردم افغانستان هیچ  اما جواب شما به مردم کشور امریکا که از جنگ افغانستان متضرر گردیده اند ، پول شان مصرف شده، جوانان شان از بین رفته ، چه میباشد؟

از جانب دیگر :

در مصاحبه جناب خلیلزاد که ما آنرا شنیدیم یک سوال بی پاسخ ماند و آن اینکه: طالبان چرا با افغانها مذاکره نمی کنند و خواستار مذاکره با امریکا هستند و با امریکا حاضرند روی موضوع صلح مذاکره نمایند. ؟

این مطلب واقعا جدی است، و در پی این سوال که جناب خلیل زاد صاحب به اصطلاح عامیانه تیر خود را آورد سوالات دیگری هم در هر ذهنی تداعی میگردد.  که در جایش مطرح خواهد شد.