محرم، انفجار نور و
فریاد همیشه جاوید آزادی
غلام علی صارم
9/4/ 1404 چهارم
محرم 1447
محرم، تنها یک ماه از تقویم هجری نیست؛ محرم، آغاز خط سرخی است
که از کربلا عبور می‌کند و تا همیشه‌ی تاریخ، وجدان‌ها را بیدار می‌سازد. این ماه،
آغاز حماسه‌ای است که در دل خود جوشش خون مظلوم و رسوایی ظالم را به نمایش گذاشت.
ماهی که در آن، حسین بن علی(ع) و یاران باوفایش، با فریادی عاشورایی، در برابر
طاغوت زمان ایستادند و دُر گرانبهای آزادی، آزادگی و عزت را به بشریت هدیه کردند.
محرم، ماه بیداری است. ماهی است که در آن، نه تنها اشک می‌ریزیم،
بلکه باید بیندیشیم و برخیزیم. این ماه، شعله‌ای در دل مؤمنان می‌افکند که آنان را
به مقاومت، بصیرت و قیام دعوت می‌کند.
زیرا حسین(ع)، منادی بیداری در عصر خواب‌زدگی و عصری که آئین مقدس
اسلام به انحراف کشیده می شد و بین مردم و این دین مقدس فاصله ایجاد می کردند،
میباشد.
وقتی همه چیز رنگ سکوت گرفته بود و شمشیرها برای دفاع از حق،
در غلاف مانده بودند، حسین بن علی(ع) قیام کرد. او نخواست در برابر ظلمِ یزید سکوت
کند، حتی اگر به قیمت جانش تمام شود. او فرزند کسی بود که در محراب عبادت به شهادت
رسید، فرزند فاطمه‌ای بود که در راه دفاع از حق، جان داد، و نوه‌ی پیامبری بود که
گفت: «أفضلُ الجهادِ، کلمةُ عدلٍ عند سلطانٍ جائر» یعنی :
«
برترین جهاد، گفتن سخن حق در برابر حاکم ستمگر است.»
این حدیث شریف از
پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله نقل شده و نشان‌دهنده‌ی جایگاه والای امر به معروف
و نهی از منکر و ایستادگی در برابر ظلم و طاغوت است. همانکه امام حسین «ع» موقع خروج از مدینه به عنوان انگیزه و هدف
قیام خودش بیان داشت.
او قیام کرد تا به همه‌ی تاریخ نشان دهد که حتی اگر تنها باشی،
باز هم باید در برابر ظلم ایستاد.
حسین(ع) راه را برای همیشه روشن کرد؛ راهی که با خون آغاز شد و
با فریاد زینب(س) و سجاد(ع) ادامه یافت.
کربلا، تجلیگاه ایثار و آزادگی، شجاعت و
مردانگی است، کربلا میدان عشق و عدالت خواهی است.
کربلا، صحنه‌ای است که در آن، همه چیز معنا یافت. در آن روز
دهم محرم، میان دو صف، صف باطل با تمام زرق و برق دنیا ایستاده بود و صف حق، با
اندکی یار اما با ایمانی عظیم. یاران حسین(ع) مردان و حتی کودکانی بودند که به‌جای
تسلیم شدن، مرگ سرخ را بر زندگی ذلیلانه ترجیح دادند.
علی‌اکبر، قاسم، عباس، حتی طفل شش‌ماهه، علی‌اصغر…
همه آمدند تا بگویند که راه حسین، راه عزت است؛ حتی اگر از نظر ظاهری با شهادت تمام
شود، اما در باطن، جاودانه خواهد ماند.
امروز، کربلا تکرار
میشود؛
کربلا در جغرافیا نمی‌گنجد، همانگونه که امام صادق «ع» فرمودند
: « هرروز عاشورا ، هرماه محرم و هرزمینی کربلا است ». کربلا فقط در سال ۶۱
هجری رخ نداد. امروز، کربلا در غزه، در یمن، در سوریه و در هرجایی که مستضعفان در
برابر مستکبران ایستاده‌اند، تکرار میشود. یزیدیان زمان، با چهره‌ای مدرن، با بمب‌های
هوشمند و رسانه‌های مسموم، میخواهند دین را منزوی کنند، اما صدای حسین(ع) هنوز
زنده است. دعوت امام حسین ع
در رگهای تاریخ ساری و جاری است.
آنکه در برابر ظلم ساکت باشد، نه تنها از یاران حسین(ع) نیست،
بلکه خود در لشکر یزید است. و این، پیام عاشوراست: «کلّ یوم عاشورا و کلّ أرض
کربلا.»
زینب(س)، پیام‌رسان حماسه‌ی عاشورا و
ادامه دهنده قیام کربلا است، اگر خطبه های او در سفر کوفه و شام نبودی کربلا در
کربلا می ماند. شاعری دقیقا این نکته را بیان میدارد:
خطبه زینب اگر در سفر شام نبود
از فداکاری شاه شهدا نام نبود
اگر حسین(ع) با خون خود تاریخ را نوشت، زینب(س) با خطبه‌هایش
آن را ماندگار کرد. اگر شمشیرها، بدن‌های مطهر شهدا را قطعه‌قطعه کرد، کلام
زینب(س) قلب دشمن را شکافت.
در مجلس ابن‌زیاد، در دربار یزید، او هراسی نداشت. گفت: «ما
رأیتُ إلا جمیلاً». این جمله، عصاره‌ی ایمان و شجاعت بود. زینب(س) ثابت کرد که زن
مسلمان، فقط در پشت پرده‌ی خانه نیست، بلکه در متن مبارزه و مقاومت، نقشی اساسی
دارد.
عاشورا، معیار شناخت حق و باطل
در دنیای پر از دروغ، عاشورا معیار حق و باطل است. وقتی رسانه‌ها
وارونه می‌نمایانند، وقتی دشمن با رنگ و لعاب حقوق بشر می‌آید، عاشورا به ما می‌گوید:
حق را باید از درون شناخت، نه از ظاهر. حسین(ع) در اقلیت بود، اما بر حق بود.
امروز هم باید با عینک عاشورا، مسائل جهان اسلام را دید. وقتی
فلسطین و غزه و یمن، زیر چکمه‌های صهیونیست‌ها فریاد می‌زنند، و برخی حکام مسلمان
لب بسته‌اند، این‌ها در لشکر ابن‌زیادند. حسین زمان را باید شناخت و یاری کرد،
وگرنه کربلا را در قیامت، باید پاسخ داد.
محرم، فرصتی برای توبه و بازگشت، محرم و
عاشورا فرصتی است برای حسینی شدن و عاشورایی شدن،
محرم، فقط ماه اشک نیست؛ ماه بازگشت است. بازگشت به فطرت،
بازگشت به ایمان، بازگشت به حسین(ع). هرکس، هرجا که باشد، میتواند به قافله‌ی
عاشورا بپیوندد. هنوز صدای «هل من ناصر ینصرنی» به گوش می‌رسد.
امروز، باید با عمل، با بصیرت، با ولایت‌پذیری و با مقاومت، به
این ندا پاسخ داد. اشک بر حسین(ع)، اگر ما را به حرکت نکشاند، ارزشی نخواهد داشت.
حسین(ع) شهید شد تا ما بیدار شویم. او رفت، اما راهش ماند.
راهی که از عاشورا آغاز شد و در دل انقلاب های عدالت خواهانه و آزادی خواهانه، در
جهاد تبیین، در مقاومت اسلامی، در خون شهدای راه حق و آزادی ، در فریاد «لبیک یا
حسین» زنده است.
بیایید در این ماه محرم، اشک بریزیم، اما در عین حال بیدار
شویم، تصمیم بگیریم، حرکت کنیم. حسین(ع) منتظر یاورانی از جنس بصیرت است، نه فقط
گریه.
السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و
علی اصحاب الحسین
