عیددر میان اشک و آه دلسوز مادران
عیدسعید اضحی مبارک باد.
امیدوارم همانگونه که از این عید به
عنوان عید ایثار و فداکاری و عید ذبح نفس ها پلید نام می بریم همانگونه باشد.
دقیقا این روز و این عید به قربانی کردن و پوشیدن لباس نو خلاصه نمیشود.
در چنین روزی، باید از خود بپرسیم: معنای عید چیست؟ آیا تنها
به نماز و قربانی محدود می‌شود؟ یا مفهومی ژرف‌تر دارد که به همدلی، بخشش و
انسانیت پیوند خورده است؟ چگونه می‌توان لبخند زد وقتی هم‌وطنان‌مان برای یک لقمه
نان دست دراز می‌کنند؟ چگونه می‌توان لباس نو پوشید، وقتی کودکانی هنوز کفش
ندارند؟
مردم افغانستان همواره در برابر سختی‌ها مقاوم بوده‌اند. اما
امروز، آنچه بیشتر از فقر اقتصادی دل را می‌فشارد، فقر امید است. وقتی که مادران
می‌گویند: «امروز اگر نان پیدا نشود، فردا نمی‌دانم چه خواهد شد»، یعنی جامعه به
نقطه‌ای رسیده که فردا را نمی‌تواند تصور کند.
در کنار این اندوه، شاید همین حالا زمان آن باشد که ما به
عنوان شهروندان، نهادها و جامعه جهانی، یک بار دیگر معنای انسانیت را مرور کنیم.
کمک‌های مقطعی، وعده‌های سیاسی و آمارهای گزارش‌شده، نمی‌توانند جای خالی امنیت
روانی، کرامت انسانی و حمایت واقعی را پر کنند.
بهرحال به همه مسلمین و مخصوصا هموطنان عزیزم ضمن تبریکی این روز آرزوی توفیقات مزید الهی را دارم. والسلام
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر